وقتی بحران می‌آید، بعضی ها فکر می‌کنند باید همه چیز را تخت فشار سریع حل کنند. من یاد گرفتم عجله در تصمیم گیری بیشتر از خود بحران رابطه را خراب می‌کند. یک بار وسط مشکلات مالی، سر کوچکترین خرج ها با همسرم دعوا می‌کردیم. بعد فهمیدیم بحث بر سر پول نبود، ترس از آینده بود.

سکوت گاهی زخم عمیق تری از حرف های تند می‌زند. روزهایی بود که از شدت خستگی حوصله حرف زدن نداشتم، ولی سکوت باعث شد فاصله بینمان زیاد شود. حالا می‌دانم حتی یک “حال تو چطوره؟” ساده هم درمان است.

خیلی ها تصور می‌کنند بحران یعنی تمام کردن تفریحات و شادی ها. ما در بدترین شرایط هفته ای یک شب فیلمی احمقانه تماشا می‌کردیم. آن خنده های بی دلیل مثل طناب نجاتی بود که نگذاشت در غم غرق شویم.

اشتباه بزرگی که دیدم مقایسه کردن بود. “فلانی چطور از پسش براومد” فقط حس بد می‌آورد. هر رابطه ای جنگ منحصر به فرد خودش را دارد.

وقتی یک نفر مدام قوی باشد و دیگری ضعیف، خسته کننده می‌شود. نوبتی بودن در حمایت عجیب رابطه را زنده نگه می‌دارد. ماه پیش من زمین خورده بودم و او قوی بود، این هفته برعکس بود.

یادم می‌آید یک روز فقط بغل کردن بی کلمه تمام آنچه لازم بود را گفت. بحران بعضی چیزها را ساده می‌کند. شاید پیچیده ترین مشکلات راه حل های ساده ای دارند که زیر بار استرس گم می‌شوند.

کسانی که فکر می‌کنند بحران تمام شدنی است اشتباه می‌کنند. بحران گاهی تبدیل به بخشی از زندگی می‌شود که باید با آن ساخت نه بر ضدش جنگید. درسی که دیر یاد گرفتم. 😊